SÓLSTAFIR LYRICS

1. Lágnætti

Hvar ertu nú? Ég finn þig ekki hér.
Ég sit við síðu þér, hitinn enginn er.
En allt mun skilja við, dauðans hinsta sið.
Ég særði þig og sveik, í mínum ljóta leik.
Verðið er svo hátt, með hjartað upp á gátt.
Hið beiska heiftarþel, mig sjálfan ávallt kvel.
Í dauðans grimmu kló, á strenginn sorgin hjó.
Nú þegar sakna þín og kveð þig ástin mín.
Ég reyni að standa beinn, en veit ég enda einn.
Því að hatrið svarta í hjörtunum er drottinn vor,
Lífsins forði fallinn er í dá.
Uppgjöfin alegr, baráttan dó, á hnjánum krýp ég nú.
Á hnífsblaði dansa valtur og sár.

2. Ótta

Þú valdir þennan veg,
Þér fannst hann vinur þinn.
Þú klappar mér á kinn,
Hnífunum stingur inn.
Við ótta ég nú sef,
Ég ekkert lengur gef.
Ég taldi þig minn frið,
En varðst að illum sið.

3. Rismál

Svarthvítur í huga mér
altaf er vetur hér.
Hvar eru litir norðursumars,
æskublóm sakleysis?
Eru Draumar bernskunnar
nú uppi dagaðir?
Já erfitt er að halda í
lífsins sumarnón.
Formúlur ljóss ég rita
í blárri skímunni.
Bakkus mér nú býður í
skuggabræðra boð.
Brestur í gömlum þökum.
Heyrirðu stormsins nið?
Hjartarætur fylltar kuli,
svo langt í vorboðann.
Milli óttu og árs dagsmáls
sofa mannanna börn
og mávagarg bergmálar
yfir Reykjavíkurborg.

4. Dagmál

Dauðans harða Lágnætti
sveipar heiminn myrkum hjúpi í nótt.
Og við hverfum öll á braut,
eitt og eitt í myrkrinu í nótt.
Blása vindar fortíðar,
að gráum himni bera mig í nótt.
Þeir syngja dauðleg nöfn okkar
eitt og eitt á himninum í nótt.
Skammverm sólin horfin er,
lyftir hlífðarskildinum í nótt.
Vel yrktu feður tungunnar
um ástina, sem varð úti í nótt.
Í minningunni lifir ljóst,
við döpur drekkum þína skál í nótt.
Á endanum öll komumst heim
þo það verði ekki í nótt.
Nóttin þekur,
dauðinn tekur.
Nótten boðar.
dauðans snæ.
En sólin vekur
lífsins blæ.
Ferð okkar tekur brátt enda
og við höldum heim á leið.
Við komum til þín seinna
þó það verði kannski ekki
í nótt.

5. Miðdegi

Eins og dalalæðan
skreið um hlíðarnar,
við læddumst hljótt um stræti borganna.
Frá óttu fram á miðjan morguninn
hljóðrænt myrkur streymir um mín vit.
Á dauðans vængjum svíf
fram á rauða nótt.
Á dauðans vængjum svíf.
Frá náttmáli uns dagur r´s á ný,
með ljós í flösku fram á rauða nótt,
við drukkum í okkur fegurðina.
Af sárri reynslu, og bitri, vitið vex.
Á dauðans vængjum svíf
fram á rauða nótt.
Á dauðans vængjum svíf.

6. Nón

Sólbrot yfir nátthaga,
læðist sifji nætur, stelur minni sálarró.
Þögnin þung sem blóð,
brestur tónn eitt sinn fagur.
Kyrrð í vetrarríki.
Myrkrið mýkir glætan gul,
gæðir kuldann hlýjum yl er nótt fellur á ný,
nóttin þung sem blý.
Fönnin kæfir sumarilm.
Vetur tekur yfir.
Vonin kom með vorinu
en lifði ekki lengi hér á Góumánuðum,
dó í ánauðum,
stoltið drap þá veiku von.
Kyrrð í vetrarríki.
Rökkvar yfir lífi okkar,
úr fjarlægðinni fögur er ástin vorboðin,
hjartans vorboðinn,
nú grafin er í fönn.
Vetur tekur yfir.
Mjúkir tónar mosans sofa í djúpu vetrarhúmi,
dúnmjúk skýin étin upp af nöprum grámanum.
Sefur illum svefni, í hvaða litum dreymir þig?
Læðist litlaus nóttin kannski inn í huga þinn?
Ekki fann ég guð í gömlu bókaskruddunum,
né hamingju í flösku, ekkert lýsti mína leið.
Drápu niður fæti illar draumfarir.
Samviskan nagar sálarhræ í illri neyð.

7. Miðaftann

Nú er ég kominn heim
eftir ferðalag um höfin djúp.
Aldan var svo há,
seltan át upp allt.
Ég drukknaði í svartholi,
í dauðans hönd ég tók.
Svo há, hún var svo há,
en tunglið lýsti leið, já tunglið há,
en tunglið lýsti leið, já tunglið lýsti leið.
Svo há, svo há, alda syndanna, alda syndanna.

8. Náttmál

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
ónytjunginn ól ég í mér, frá blautu barnsbeini.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
tel það ei mín tignarspor, ég eitrið saup svo ört.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
austanþokan mjakast nú fjær, eins og jötnar á himninum.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
þreyttur hleyp að heiman á ný, rétt eins og sólin sest æi sæ.
Senn koma siðirnir nýju, leiðin ljóta að baki er.
Skömmin hún gaf mér frelsi, kalda fjötra ei lengur ber.
Hann faðir minn ól mig upp, á annan veg en fór.
Ég óttasleginn andann dreg, en brosi með sjálfum mér.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
vinátta er vegin til fjár, ég aldrei sá þennan leik.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
lítill drengur flýr nú til fjalls þar sem óttans klukka ei slær..







SÓLSTAFIR LYRICS